دهه هفتاد بود . قرار بود دوبه ی ورودی با هماهنگی آقایان علی بیرقی و اسماعیل کارگر ، افسران وقت کنترل ، به اسکله شماره 1 موقتا پهلو بگیرد ( اسکله 2 کنونی ).

 آقای بیرقی به دوبه ورودی گفت که با توجه به ورود کشتی نفتی به اسکله 1 ، شما تشریف ببرید غرب دیر لنگر کنید .

ناخدای دوبه متوجه صحبت آقای بیرقی نشد و از همانجا با عصبانیت برگشت و ادامه مسیر به خارج شدن از کانال را داشت که افسران کنترل گفتند ناخدا کجا تشریف می برید ؟

ناخدا گفت : " دارم میرم زیر گِل . میرم دیر لنگر کنم" .

من داشتم روی کانال عملیاتی 13 وی اچ اف صحبت ها را می شنیدم. بنده خدا به زمزمه و با آه و ناله می گفت بندر بوشهر مردم آزار هستند و می خواست خروج کرده و بندر دیر لنگر کند ؛ که افسران کنترل توضیح دادند که دوبه دیر نه بندر دیر .. . ( منظور افسر کنترل دوبه دیر بود که منتهی علیه سمت چپ کانال حوضچه چرخش فعلی با بار کاشی و سرامیک غرق شده بود.)

ناخدا هوشیار ، ناخدای یدک کش های بندر

اوایل سال ۵۷ ، اولین ماموریتی بود که به بندرعباس رفته بودیم . در لنگرگاه آب خوردن خیلی کم شده بود . یکی از همکاران در این وضعیت کم آبی قلیان به دست می خواست آتیش درست کنه که آشپز متوجه کارش شد . قلیان را از دستش گرفت و به دریا پرت کرد .با ناراحتی بهش گفت : "ما آب خوردن نداریم می خوای با این کمی آب قلیان هم درست کنی" ؟    

رفیقمان که از از این حرکت شوکه شده بود خودش را به دریا انداخت تا قلیان را نجات دهد غافل از اینکه شنا هم بلد نبود . در حال غرق شدن و خفگی بود که با همکاری همکاران از مرگ حتمی نجاتش دادیم .

محمد دمکی،مدیر ماشین یدک کش ها و لایروب ذوالفقار

           به همراه سید عماد علوی و تیران جاسم زاده همراه سرراهنما محمد غریبی جهت ورود یک کشتی مستقر شده بودیم . طراحی کشتی طوری بود که پل فرماندهی وسط کشتی بود . نرسیده به پیچ کانال بودیم و سید عماد از درب پل فرماندهی بیرون زد تا هوایی بخورد . پشت سر را که نگاه کرد تازه متوجه طراحی کشتی شد و اومد داخل و به کپتن غریبی گفت کشتی خیلی بزرگ هستا . همینقدر که جلو هست پشت هم داره . به پیچ که رسیدیم و خواستیم به سمت بندر بچرخیم کاپیتان غریبی هر چقدر سکان به فرمانده می داد نمی چرخید و کفری شده بود و رو به سید عماد کرد و گفت دیگه با خودم نمیارمت .

کپتن رضا کنین، راهنمای بندر بوشهر

در آخرین لحظات درج ویژه نامه نوروزی ، مطلبی از همکار بازنشسته علی ابراهیم زاده به دستم رسید و در لا به لای این ویژه نامه پیشکش نگاه مهربانتان می کنیم .

افسران و پیشقراولان Sunset تا Sunrise 

کنسول میز کاری شان مملو از گوشی است، از تلفن های رومیزی گرفته تا VHF و HF و موبایل که لحظه ای صدای زنگشان قطع نمی شود. همزمان به لاتین و فارسی و گاها به زبان عربی تکلم می نمایند. مشتریانشان با گویشها و لهجه های متفاوتی صحبت می کنند و در اکثر موارد، با پارازیت و خش و خش بیسیم، بسختی میتوان با آنان صحبت کرد. بعد از وقت اداری تا شروع کاری روز بعد، باید توانایی اتخاذ تصمیمات خارق العاده و سخت را داشته باشند، بدون اینکه کوچکترین عایدی از این بار مسئولیت سنگین نصیبشان بشود.

همه کارکنان، تمامی روسا و مدیران با اتمام وقت اداری، فارغ از هرگونه دلهره و استرس به اوقات فراغت می پردازند ولی آنان بایستی ششدانگ حواس و تجربه و دانش خود را با جوهره اعتماد بنفس برای پیشبرد امور هزینه نمایند و ریسک های مترتب بر امور را با آبرو و اعتبار اداری خود عجین نمایند. نکته بسیار مهمی که از دید همه مسئولین ذیربط پنهان مانده و بدان توجه نمی شود این است که هر تماس و تصمیم و دستوری که برای انجام امور از آنها صادر میشود، در دفتری که برای مقامات و مراجع قضایی قابل استناد است، ثبت میگردد و انکار ناپذیر است، در حالیکه در دیگر قسمتها و ادارات چنین فرصتی برای کارشناسان و کارکنان اگر مرتکب اشتباه عمدی و یا سهوی شوند، وجود دارد.

اینها را برشمردم که به همه مدیران ذیربط یادآور شوم، افسران مراکز ترافیک دریایی و کارشناسان مراکز اصلی و فرعی جستجو و نجات دریایی در بنادر استان چه مسئولیت و وظایف خطیری را انجام میدهند و چه خطرات اداری و قضایی و حقوقی، بخصوص در زمان عملیاتهای نامتعارف، آنها را تهدید مینماید.

پس، آنها را دریابید، ارزش کارشان را ارج بنهید، هوایشان را داشته باشید تا اعتماد به نفس کاری و شخصیت اداری شان ارتقا یابد و توکل شان بر انجام بهینه امورات محوله با پشتوانه حقوقی مستحکم گردد.

مدیران محترم فراموش نکنید که شما در شبانه روز، مدیر یک سوم وقت اداری هستید و دو سوم مابقی را آنها بر عملیاتهای دریایی و بندری مدیریت میکنند.