نجات ۳۸ مسافر جزیره خارگ از خطر غرق شدن

دریا بار پارس بنا به روایت «الفوائد فى اصول علم البحر و القواعد» ترجمه احمد اقتداری| هیبت الله مالکی | استاد دانشگاه و پژوهشگر(بخش نخست).ایرانیان باستان از دیرباز به دریانوردی و سیر و سفر و بازرگانی در دریای چین و هند نام آور بوده اند. دریا در اندیشه ی ایرانیان همواره منبع ثروت و نعمت و بزرگراه ترقی و بالندگی بازرگانی و یکی از راههای شایسته ی رفت و آمد ملتها و مسیر هموار برای گفت وگوی تمدن ها بوده است ایلامیها پارسیها بابلی ها و فنیقیها برجسته ترین اقوام در میان ملتهای باستانی بوده اند که در اقیانوس هند به دریانوردانی پیشتاز و آگاه اشتهار یافته بودند. دریانوردی در روزگار باستان روی کشتیهایی انجام می گرفت که با امکانات ابتدایی و محدود ساخته می شد و سفر بر ناوگانی این چنین مستلزم بی باکی و شجاعت مسافر و داشتن رهبانی ، آزموده خردمند و دلاور بود.شرط نخستین برای دریانوردی در آن دوران علاوه بر آشنایی کامل به راه های دریایی و شناخت جزایر نامریی که ممکن بود کشتی ها را در هم شکند آگاهی بر دانش ستاره شناسی و شناخت جریان بادهای شایست و نشایست و هنگام وزش آن بادها بود. ناوخدایانی که یا - پیروز و کامیاب بارها به رهپویی های دریایی پرداخته بودند. برای راهنمایی نوسفران دفترهایی مینوشتند که «رهنامه» نامیده می شد.دریانوردان ایرانی چون محمد فرزند شادان سهل پسر آبان و محمد پسر بابشاد از پیشاهنگان رهنامه نویسی بوده اند. این رهنامه نویسان با رهبانان پیروز را به دلیل شیردلی و کامیابی، شیر دریا نیز می نامیدند.در فرهنگ و زبان ما ایرانیان به کسانی که به آرزوی خود می رسند نیز شیر گفته می شود چنان که مرحوم نشاط اصفهانیدر جایی می فرمایند:حکیم گنجه دانای گهر سنجکه دارد گنج گوهر از سخن پنجبه وقتی گفت بهر ع, ...ادامه مطلب